Zimbabwe

Een wat langer reisdeel deze keer, omdat het vinden van Internet in Zimbabwe moeilijk bleek te zijn.

12-13 juni: Victoria Falls (Rest Camp)

De grensovergang gaat gelukkig goed. We moeten nog wel een ‘agent’ van ons afslaan, dat is een mannetje dat ongevraagd allerlei zaken voor je regelt en je dan achteraf een gepeperde rekening geeft. In Vic Falls strijken we neer op een campingplek met uitzicht op de ‘mist’ van de watervallen, zelfs met regenboog! De volgende ochtend bezoeken we de watervallen. We weten dat we nat gaan worden van het spatwater (de mist dus), maar omdat we geen regenkleding mee hebben (waarom zouden we die nodig hebben in de droge tijd?) doen we sneldrogende kleren aan. Dat blijkt geen overbodige actie te zijn, we worden allemaal doornat. Gelukkig hebben we de fototoestellen goed ingepakt en zijn we in de zon weer snel droog. De watervallen zijn absoluut indrukwekkend. Over een breedte van meer dan een kilometer valt het water zo’n 100 meter omlaag in een kloof, uitgesleten door het water in een breuk van het onderliggend gesteente. Grappig dat over zo’n 10.000 jaar er waarschijnlijk een nieuwe kloof zal zijn ontstaan! Er worden enorm veel (dure) adrenaline activiteiten aangeboden en wij vertellen Timme dat hij wat ons betreft best een bungee jump van de brug mag maken. Echt? Zegt hij...Maar bij het zien van zo’n jump haakt hij toch af... Na afloop pakken we een heerlijke lunch bij een cafe met uitzicht op de brug over de kloof. Op de camping lukt het eindelijk om te skypen met Jur, Timmes beste vriend. Timme is superblij om hem weer te zien en te spreken.

14-20 juni: Hwange National Park (Main Camp, Sinamatella, Masuma Dam, Deteema Dam, Ivory Lodge)


Van Vic Falls rijden we naar Hwange National Park. Onderweg krijgen we een aantal politiecontroles. Zimbabwe staat hierom bekend. De regelmatig corrupte politie probeerd vaak iets te vinden om een vage boete uit te kunnen delen. Gelukkig gaat alles prima en worden we meestal vriendleijk doorgewuift.
Vlak voor de ingang van het park stoppen we bij het Painted Dog Project, een project om de wilde honden in Hwange te redden. Dat doen ze met name door de lokale jeugd in bush camps te leren over natuur en natuurbehoud. De wilde honden worden ernstig bedreigd, bij Hwange met name door verkeersongelukken en honden die gevangen worden in strikken die zijn gezet om impala/kudu etc te vangen. Deze worden door de omliggende dorpsbewoners gegeten, bij gebrek aan geld om vlees uit de winkel te kopen. Het Painted Dog Project wordt ondersteund door Gaia Zoo (waar ook wilde honden te zien zijn). Een goed opgezet en goedlopend project: hier wordt onze steun goed gebruikt.
Omdat we geen reservering hebben rijden we eerst naar Main Camp. We hadden ons geen zorgen hoeven maken, het park is helemaal niet druk. Helaas is het door de stroperij ook niet zo druk met dieren. We zien in het park wel veel olifanten, impala, kudu, zebra’s, giraffen, nijlpaarden, vogels en waterbuck, maar de katachtigen houden zich voor ons verstopt. Wel krijgen we op Main Camp nachtelijk bezoek van olifanten en in Sinamatella van een hyena. De hyena dacht waarschijnlijk dat onze tafel van bot was gemaakt, want hij had er een hoek uit gebeten! Zelf hadden we niets gemerkt, maar de sporen waren duidelijk: hyena. Hoogtepunt van het park is de mogelijkheid om aan een waterhole te overnachten op zogenaamde picnic sites. We doen dat voor de eerste keer bij Masuma Dam. Dit wordt een bijna magische belevenis voor ons, deze dam blijkt een waar ontmoetingspunt te zijn voor olifanten. We zien in de namiddag en avond tot wel 80 olifanten tegelijkertijd en in totaal meer dan 300! En daar slapen we dan gewoon naast! De picnic site heeft ook een oppasser, die voor ons een houtgestookte warme douche verzorgt: heerlijk! We horen s’nachts de nijlpaarden te keer gaan.
De volgende dag besluiten we om nog een keer bij een andere dam te slapen . Deze keer minder olifanten, maar ook een water monitor (varaan), krokodil, giraffe, kudu, impala en zebra. Omdat deze site nog minder bezocht wordt is er zelfs geen oppasser. We slapen dan ook in de wetenschap dat er in een straal van 20 km niemand anders is. Vanwege de nieuwe maan is het ook nog eens stik donker, met een supermooie sterrenhemel. Omdat er niemand anders is, rijden we nog een klein stukje in het donker in de hoop nog een nachtdier te spotten. Eigenlijk gaat het dan om ‘oogjes’ spotten, die lichten namelijk op. Helaas lichten voor ons alleen impala ogen. We slapen in met het gehuil van hyena’s op de achtergrond. Op de terugweg uit het park komen we nog langs een plek waar allemaal gieren vliegen. Dat duidt op een karkas, en met enig speurwerk ontdekken we in de bosjes een buffel karkas, waar niet alleen gieren van eten maar ook een hyena.
De wegen in het park zijn van wisseldende kwaliteit. De hoofdweg is een zeer oude asfaltweg die voor meer dan 50% is weggevaagd. Het is nu een combinatie van gravel en een smalle strook asfalt met gaten erin. De andere wegen zijn van gravel, zand of een combinatie ervan, maar ze rijden gelukkig prima.

We krijgen ook goed nieuws van Karin’s vader: hij is er vroeg bij en er zijn geen verdere uitzaaiingen gevonden. Het was wel fijner geweest om even langs te kunnen gaan, maar hiermee kunnen wij weer iets meer gerust de reis voortzetten. Wel besluiten ze om hun reis naar Zuid Afrika uit te stellen, dat betekent dus dat onze reis in Johannesburg eindigt met het stallen van de camper.

21 juni: Rijden van Hwange naar Mana Pools via snelweg (Gweru Antilope Park)
Van Hwange naar Mana Pools kunnen we kiezen: of 300 km over (zeer) slechte gravelweg, of 700 km over snelweg. We besluiten uiteindelijk voor de snelweg te gaan. We hebben toch niet zo’n zin in 10 uur of meer gehobbel over een gravel wasbord. Onderweg komen we langs Bulawayo, de tweede stad van Zimbabwe. We zien onderweg duidelijk de miserabele staat van de economie: veel werkloosheid, veel mensen die sappelen om te overleven en bijna alles is in staat van verval. Zonde van zo’n prachtig land met zoveel potentie (delfstoffen, voldoende water, etc.). Voor ons is het lastig om situaties in te schatten: wat en wie is te vertrouwen? Ook krijgen we weer te maken met de beruchte politiecontroles. We hebben er zo’n 20 gehad. Bij de meeste mogen we gelijk doorrijden, sommigen vragen naar ons rijbewijs en 1 dacht slim te zijn: waar onze ‘height marker’ was: het is immers een hoog voertuig? Remco vroeg hem echter om de papieren waar dat dat in stond en bij nalezen bleek de regel alleen van toepassing op vrachtwagens. Scheelde weer een boete!

22-28 juni: Mana Pools National Park (Nyamepi Campsite)
Bij het inrijden van Mana Pools over een beruchte gravelweg slaat het noodlot toe: de linkerarm begeeft het en het linkervoorwiel zakt scheef. We zijn gestrand. Bomkak dinges! (vrij naar Dummie de Mummie waar Timme nu in leest). We houden de eerste wagen aan die langs komt, die toevallig een monteur kent. Hij belooft er langs te rijden en wij kunnen hem met onze satelliettelefoon bellen als hij weer bereik heeft. Daarna komt er nog een auto met iemand die verstand heeft van autos. Er blijkt namelijk een christelijk mannenweekend te zijn geweest. De hulpvaardigheid die wij ontvangen is geweldig en het lukt zelfs om de arm weer provisorisch in elkaar te krijgen. De mannen bidden ook nog voor een veilige reis voor ons. Na overleg met Simon de monteur, die ook een sleepdienst heeft, besluiten we om te proberen stapvoets naar de campsite te komen, waar de monteur dan 2 dagen later naar toe kan komen met een nieuwe arm. Na 10 km ziet Remco echter dat de slotbout er toch weer af komt en we besluiten te stoppen en de sleepdienst in te schakelen. Nu zitten we toch echt wel in de put: we moeten 250 km teruggesleept worden naar Chinhoyi! Van Petra, Christian, Aniek en Lisa hebben we een envelop gekregen die we alleen mochten openmaken als we echt in de put zaten, daar was het dus tijd voor! De lieve kaart die erin zat doet ons allemaal goed, bedankt!! De sleepwagen komt uiteindelijk pas in het donker aan en na 7 uur rijden komen we om 02.00 uur aan in de garage, totaal brak en moe. Omdat we nu in de garage staan kan de auto wel goed en helemaal onder handen genomen worden. De garage is van een blanke Zimbabwaan, die vroeger een grote garage had, in de Zimbabwaanse crisis failliet is gegaan en nu op kleinere schaal werkt. Hij ziet meteen wat er mis is gegaan: geklungel door de garage in Kasane...

Gelukkig kan alles de volgende dag gemaakt worden en rijden we aan het eind van de dag met nieuwe arm, remblokken, gesmeerde veringen, servicebeurt en flink wat lichtere portemonnee verder. Timme heeft in de schaduw van de werkplaats zelfs nog schoolwerk gemaakt. Omdat we allemaal vies en moe zijn besluiten we om onszelf te trakteren op een hotelovernachting op de weg terug naar Mana Pools. Daar maken we wel gebruik van het bad (voor onszelf en onze kleren), maar niet van het bed omdat er teveel muggen in de kamer rondvliegen (en eigenlijk slaapt iedereen prima in de camper). We eten in de bar met satelliet televisie: belgisch nieuws en een documentaire in het nederlands op de BVN.

De volgende ochtend kunnen we na een engels ontbijt uitgerust naar Mana Pools doorrijden. We overleven deze keer wel de gravelweg, die gelukkig deels door een ‘grader’ (schraper) is gladgestreken. Het andere deel is van slechte kwaliteit gravel met flinke wasbord. We rijden dan maar 15 km per uur. Gelukkig komen we tegen de namiddag aan op de camping.We kamperen aan de oever van de Zambezi, die hier een flink brede rivier is geworden.

Gelukkig konden we de geboekte 4 nachten zonder bijbetalen etc. 2 dagen doorschuiven zodat we alsnog 4 nachten hier kunnen slapen. En hier zijn we burgelijk ongehoorzaam. We hebben een goedkopere site geboekt hier op de 2e rij eigenlijk maar omdat het zo rustig is staan we elke nacht op een topplek aan de rivier. De bespaarde meerkosten zijn per nacht 65 USD...

Het is een prachtig park met veel wild. We zien enorm veel impala’s dus eten genoeg voor de katachtigen. Er zijn niet veel olifanten maar die we zien hebben de grootste slagtanden die we ooit gezien hebben. Deze olifanten worden met een halsband met zender beschermd.
We slapen elke nacht met het geluid van nijlpaarden op de achtergond afgewisseld door het gebrul van leeuwen of hyena’s. Op de 2e nacht komt er ineens een nijlpaard uit het water en loopt zo achter onze camper langs, gelukkig zitten we net binnen.

We genieten hier van al het moois. We staan op als we wakker zijn ergens rond 6 uur...en zien de zon dan prachtig opkomen over de Zambezi rivier. Vervolgens gaan we op safari, op zoek naar leeuwen etc. en ontbijten ergens op een mooie plek. Rond 11.00 uur gaan we terug naar de camping en genieten van het uitzicht. Timme heeft hier weer het nodige schoolwerk gedaan. Hij zal het uitzicht missen als hij straks gewoon in de klas zit tussen 4 muren...We nemen rond 15.00 uur een door ons zelf houtgestookte warme douche en gaan dan weer op safari. De 2e namiddag zien we eindelijk de leeuwen die we al nachten horen brullen. Wel is het bijna donker en we moeten om 18.00 uur op de camping zijn. De 2 leeuwen, mannetje en vrouwtje zijn langzaam actief aan het worden. Ze zien een groepje impala’s langslopen en het lijkt erop dat ze gaan jagen. Omdat het al laat is kunnen we niet blijven kijken. Balen dus. En het had makkelijk gekund want er is niemand die ook maar iets controleert. In andere parken in Zuidelijk Afrika is er een slagboom naar de camping met een bewaker maar hier niet. We hadden dus best wel veel later dan 18.07 uur op de camping kunnen komen. We zien geregeld andere auto’s na 19.00 uur pas terug komen...Maar wij zijn brave brugers...

Tot voor kort mocht je zelf wandelen in dit park, voor de echte durfals onder ons. Maar sinds kort is dat verboden. Wel kun je een wandelsafari boeken met een ranger.het was voor ons een grote wens om dit samen met Timme te kunnen doen. Kinderen moeten meestal 12 jaar zijn om mee te mogen. Maar na wat navragen kan dat ook als je 10 bent en ze Timme gezien hebben. De 3e ochtend staan we om 6 uur op en is Timme ineens 3 jaar ouder geworden. We halen de ranger op die bewapend is met een flink geweer. We maken een flinke wandeling van ruim 3 uur zonder pauze en behoorlijk doorlopen. Op deze wandelsafari zien we enorm veel dieren(Karin en Remco hebben dit eerder gedaan maar nooit zoveel dieren gezien. Karin heeft zelfs een keer in het Kruger geen enkel dier gezien op een wandelsafari). We zien: heel veel impala’s, elanden, nijlpaarden, 2 keer olifanten (1 groepje van 4 moeder en 3 kinderen waarvan 1 nog erg klein en 1 keer een behoorlijk mannetje), zebra’s, kudu, veel vogels, etc.etc. Timme is behoorlijk moe na die 3 uur en zeker 10 km want we hebben de laatste weken weinig fysieke inspanning gehad. We hebben enorm genoten van deze wandeling. Lopen tussen het wild is een hele andere ervaring dan in de auto zitten.

De volgende ochtend rijden we het park alweer uit, op naar Zambia. We gaan bij Chirundu de grens over. Een gok want we hebben gelezen dat hier vaak moeilijk/corrupt gedaan wordt. En dat blijkt dus ook nu het geval. We moeten (schijnbaar) een gewaarmerkt “Police Clearance Certificate” hebben dat we niet hebben. Voor het eerst in ons leven betalen we smeergeld: 50 USD. Dit moeten we in een paspoort stoppen. We zien dat het stiekem onder het toetsenbord van de computer gestopt wordt. Hierna worden we nog naar allerlei gebouwtjes, kamertjes en hokjes gestuurd waarna we na 3 uur en nog veel meer dollars eindelijk de grens over mogen. Nog nooit zo’n chaos meegemaakt. We houden dan ook een naar gevoel over aan ons reisdeel door Zimbabwe. Geen aanrader ondanks de 2 mooie parken die we bezocht hebben. De meeste mensen zijn hier niet echt vriendelijk, men heeft geen hart voor hun werk, natuur en land. Je ziet, hoort en voelt dat het hier niet goed gaat... Voor ons is Zimbabwe in het huidige politieke klimaat niet voor herhaling vatbaar.